100. rocznicę śmierci ppłk Jerzego Sawy - Sawickiego uczczono Mszą Świętą, Apelem Pamięci i pośmiertnym awansem. Nabożeństwo sprawowane 10 listopada 2022 r. w Kaplicy na cmentarzu parafialnym przy ul. Mikołaja Kopernika pod przewodnictwem Proboszcza Katedry Łomżyńskiej ks. kan. Mariana Mieczkowskiego, koncelebrowane wraz z ks. kmdr por. Bolesławem Stanisławem Leszczyńskim zgromadziło grono osób, dla których historia bohaterskiego Dowódcy 33. Pułku Piechoty pozostaje ważna.
Zgromadzeni przeszli do miejsca pochówku ppłka Jerzego Sawy – Sawickiego, z charakterystycznym nagrobkiem orła strzegącego dzielnego żołnierza. Po odczytaniu decyzji Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Michała Wiśniewskiego o pośmiertnym nadaniu podpułkownikowi wyższego stopnia oficerskiego na stopień pułkownika, odsłonięto tablicę pamiątkową. Decyzję odczytał zebranym Szef Wojskowego Centrum Rekrutacji w Łomży ppłk Adam Olszewski, a następnie przekazał Dowódcy Garnizonu Łomża płk. Pawłowi Gałązce. Złożono kwiaty i zapalono znicze.
Apel Pamięci bohaterskich obrońców Łomży i Ziemi Łomżyńskiej oraz salwa honorowa na ich cześć dopełniły całości.
Inicjatorem nadania wyższego stopnia podpułkownikowi Jerzemu Sawie-Sawickiemu był Pan Jerzy Wnorowski – Świadek Historii Instytutu Pamięci Narodowej, wspierany przez przedstawicieli lokalnych władz i Wojska Polskiego.
Oddano w tym dniu hołd również innym zasłużonym w walkach o Wolność Ojczyzny, którzy spoczywają na łomżyńskiej nekropolii.
Jerzy Sawa-Sawicki urodził się 7 stycznia 1886 r. w Reginpolu. Studiował w Morskiej Szkole Inżynieryjnej w Kronsztadzie, a następnie na Politechnice Lwowskiej. Wziął udział w 1908 roku wraz z Józefem Piłsudskiem, Walerym Sławkiem, Aleksandrem Prystorem, Tomaszem Arciszewskim i kilkoma innymi kolegami w brawurowej akcji pod Bezdanami, w której zaatakowali rosyjski pociąg pocztowy przewożący pieniądze z Królestwa Polskiego do Petersburga. Zdobyte pieniądze przeznaczono na powstające w Galicji polskie organizacje wojskowe (Związek Walki Czynnej), spłatę długów PPS oraz wsparcie uwięzionych towarzyszy i ich rodzin. Jerzy Sawicki był jednym z założycieli Związku Walki Czynnej, który przekształcił się później w Związek Strzelecki.
W momencie wybuchu I Wojny Światowej Sawicki znalazł się w organizowanych przez Piłsudskiego oddziałach. Został mianowany dowódcą I Plutonu 2 Kompanii III Baonu. Już w pierwszych swych nominacjach oficerskich został mianowany podporucznikiem. Uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady. W czasie bitwy pod Łowczówkiem w grudniu 1914 został ranny. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Od 1918 roku kapitan Wojska Polskiego. 27 grudnia 1918 został przeniesiony z 1. Pułku Piechoty do 32. Pułku Piechoty, a wkrótce potem do 33. Pułku Piechoty, w którym najpierw dowodził baonem (awansując na majora), a od 18 maja 1920 roku objął jego dowództwo. W okresie od 20 czerwca 1920 roku przez miesiąc dowodził XV Brygadą Piechoty. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku. 14 sierpnia 1920 roku w decydującym momencie boju pod Ossowem, który przeszedł do historii jako Bitwa Warszawska, jako jeden z pierwszych przechodzi do kontrofensywy, stawiając skuteczny opór trzykrotnie większym i silniejszym rosyjskim pułkom z 79. Brygady Strzeleckiej. Dowodził przeciwnatarciem mając pod sobą m.in. 36. Pułk Piechoty, do szeregów którego dołączył w przeddzień walk ks. Ignacy Skorupka, który zginął ruszając z żołnierzami do kontrofensywy, przechodząc do historii jako bohater i symbol Cudu nad Wisłą. Ppłk Jerzy Sawa-Sawicki po zakończeniu wojny z bolszewikami zachował dowództwo 33. Pułku, zająwszy się bytem weteranów. Zmarł na kolejny już w Jego młodym życiu atak serca w dniu 10 listopada 1922 roku w Łomży, w wieku 36 lat. Na Jego pogrzebie wieniec od Piłsudskiego z napisem: “Współtowarzyszowi pracy - Komendant”, nieśli inwalidzi spod Połocka i Ossowa. Oryginalny nagrobek ufundowali Ci, którymi dowodził, umieszczając na nim wymowny napis "KOCHANEMU DOWÓDCY - PODOFICEROWIE".
Odznaczony w 1921 roku za męstwo w Wojnie 1920 roku Orderem Wojennym Virtuti Militari (VM, łac. Męstwu wojskowemu – (cnocie) dzielności żołnierskiej) oraz Krzyżem Walecznych, a pośmiertnie - w 1930 r. - Krzyż Niepodległości z Mieczami.
